مقدمه
در موش‌ها، نورون‌هایی که احساس سیری را تعیین می‌کنند، همان نورون‌هایی هستند که هوس شکر را هم ایجاد می‌کنند. این مساله به طور بالقوه توضیح می‌دهد که چرا افراد حتی بعد از یک وعده غذایی سیر کننده همچنان قادر به خوردن شیرینی هستند.
حتی پس از خوردن یک وعده غذایی بزرگ، بیشتر مردم هنوز هم می‌توانند جایی برای شیرینی پیدا کنند. اکنون، تحقیقات در موش‌ها نشان می‌دهد که نورون‌های مسئول احساس سیری، همان نورون‌هایی هستند که هوس به خوردن شکر را تحریک می‌کنند. به عبارت دیگر، به نظر می‌رسد یک مبنای عصبی برای علاقه ما به دسرهای شیرین وجود دارد.
مطالعات قبلی نشان داده‌اند که مواد افیونی طبیعی در مغز نقش مهمی در هوس شکر دارند. تولیدکنندگان اصلی این مواد افیونی، نورون‌هایی هستند که در ناحیه‌ای از مغز واقع شده‌اند که اشتها، متابولیسم و هورمون‌ها را تنظیم می‌کند، به نام هسته کمانی هیپوتالاموس. این سلول‌ها که به عنوان نورون‌های پرو-اپیوملانوکورتین (POMC) شناخته می‌شوند، احساس سیری بعد از غذا خوردن را نیز کنترل می‌کنند.
بررسی نورون های POMC
برای درک اینکه آیا این سلول‌ها نقشی در هوس شکر دارند یا خیر، هنینگ فنسلاو در موسسه تحقیقات متابولیسم ماکس پلانک در آلمان و همکارانش، سیگنال‌های اپیوئیدی که سلول‌های POMC در مغز ارسال می‌کنند را ردیابی کردند.
آنها این کار را با غوطه‌ور کردن برش‌های مغزی از سه موش در یک محلول فلورسنت که به گیرنده‌های این اپیوئیدها متصل می‌شود، انجام دادند.
منطقه‌ای از مغز که دارای بیشترین تراکم این گیرنده‌ها بود، هسته پاراونتریکولار تالاموس (PVT) بود که به تنظیم تغذیه و سایر رفتارها معروف است. این نشان می‌دهد که هوس شکر مربوط به ارتباط بین این دو ناحیه مغز است – هسته کمانی هیپوتالاموس و PVT.
در ادامه پژوهش:
محققان فعالیت نورون‌ها در این مناطق را در حالی که موش‌ها غذای معمول خود را می‌خوردند، زیر نظر گرفتند. پس از 90 دقیقه، به نظر می‌رسید حیوانات سیر شده‌اند. آنها فقط غذای اضافی را نوک می‌زدند. در آن زمان، به آنها یک دسر از غذای شیرین داده شد.
به طور متوسط، فعالیت عصبی بین نواحی مغز تقریباً چهار برابر شد. در حالی که موش‌ها دسر خود را مانند غذای معمولی خود می‌خوردند. این افزایش قبل از شروع خوردن شیرینی‌ها آغاز شد، که نشان می‌دهد این مسیر مغزی هوس شکر را تعیین می‌کند.
محققان این موضوع را با استفاده از تکنیکی برای روشن و خاموش کردن سلول‌ها با نور، به نام اپتوژنتیک، تأیید کردند. هنگامی که آنها سیگنال‌ها را از نورون‌های POMC به PVT مهار کردند، موش‌ها 40 درصد کمتر دسر مصرف کردند.
فنسلاو می‌گوید:
«انواع سلول‌ها، که به خوبی برای ایجاد سیری شناخته شده‌اند، سیگنال‌هایی را نیز آزاد می‌کنند که باعث اشتها به شکر می‌شوند. و این کار را به ویژه در حالت سیری انجام می‌دهند.» «این توضیح می‌دهد که چرا حیوانات – انسان‌ها – وقتی واقعاً سیر هستند، بیش از حد شکر مصرف می‌کنند.»
ما نمی‌دانیم چرا این مسیر در حیوانات تکامل یافته است. فنسلاو می‌گوید، ممکن است به این دلیل باشد که شکر راحت‌تر از سایر منابع مانند چربی‌ها یا پروتئین‌ها به انرژی تبدیل می‌شود. بنابراین، خوردن شیرینی می‌تواند تقریباً مانند پر کردن باک بنزین باشد.
او امیدوار است که این تحقیق منجر به درمان‌های جدیدی برای چاقی شود. اگرچه اذعان می‌کند که گرسنگی و هوس در زندگی روزمره پیچیده هستند. «مسیرهای بسیار دیگری در مغز وجود دارد. ما این مسیر را پیدا کرده‌ایم، اما اینکه چگونه با بسیاری دیگر از مسیرها تعامل دارد، چیزی است که در حال حاضر نمی‌دانیم.»
پرخوری عصبی چی هست؟
بولیمیا (بولیمیا نروزا)، که به‌طور معمول به آن بولیمیا گفته می‌شود، یک اختلال غذایی جدی و بالقوه تهدیدکننده زندگی است. افرادی که به بولیمیا مبتلا هستند، دچار پرخوری می‌شوند.
این بدان معناست که افراد احساس می‌کنند کنترل خود را بر روی خوردن از دست داده‌اند. آنها مقدار زیادی غذا را در یک بار غذا خوردن مصرف می‌کنند. این اغلب در خفا اتفاق می‌افتد و آنها معمولاً احساس گناه و شرمندگی زیادی می‌کنند.
سپس سعی می‌کنند با روش‌های ناسالم، مانند استفراغ یا سوءاستفاده از ملین‌ها، از غذای مصرف‌شده و کالری‌های اضافی خلاص شوند. این عمل پاکسازی نامیده می‌شود.
اگر شما به بولیمیا مبتلا هستید، احتمالاً حتی زمانی که سعی می‌کنید به چیزهای دیگر فکر کنید، روی وزن و شکل بدنتان تمرکز دارید. ممکن است خود را به شدت برای آنچه که نقص در ظاهر و شخصیت خود می‌دانید، قضاوت کنید. بولیمیا به نحوه دیدن خودتان مربوط می‌شود – نه فقط به غذا. غلبه بر آن می‌تواند دشوار باشد و خطرناک نیز هست.
مهم است که به یاد داشته باشید که اختلالات غذایی چیزی نیستند که شما انتخاب کنید. بولیمیا یک بیماری پیچیده است که بر نحوه کارکرد مغز شما و نحوه تصمیم‌گیری شما تأثیر می‌گذارد. اما درمان مؤثر می‌تواند به شما کمک کند تا احساس بهتری نسبت به خود داشته باشید، سالم‌تر غذا بخورید و عوارض جدی را معکوس کنید.
زمان مراجعه به پزشک
اگر هر گونه علائم بولیمیا دارید، فوراً به دنبال کمک پزشکی باشید. اگر درمان نشود، بولیمیا می‌تواند به شدت بر سلامت جسمی و روانی شما تأثیر بگذارد.
با پزشک متخصص در مورد علائم و احساسات بولیمیا خود صحبت کنید. اگر مطمئن نیستید که آیا می‌خواهید درمان را شروع کنید یا خیر، با کسی در مورد آنچه که تجربه می‌کنید صحبت کنید. این فرد می‌تواند یک دوست، معلم یا هر کسی باشد که به او اعتماد دارید. این شخص می‌تواند به شما کمک کند تا اولین قدم‌ها را برای دریافت کمک بردارید.
پیشگیری
اگرچه راه قطعی برای پیشگیری از بولیمیا وجود ندارد، اما می‌توانید قبل از بدتر شدن، کسی را به سمت رفتار سالم‌تر یا درمان حرفه‌ای سوق دهید. در اینجا نحوه کمک کردن آورده شده است:
- تصویر بدنی سالم را در فرزندان خود ترویج و حمایت کنید. صرف نظر از اندازه یا شکل بدن آنها. به آنها کمک کنید تا در جنبه‌های مختلف شخصیت خود، نه فقط ظاهرشان، اعتماد به نفس بیشتری پیدا کنند.
- وعده‌های غذایی خانوادگی منظم و لذت‌بخش داشته باشید.
- در مورد وزن یا شکل بدن در خانه صحبت نکنید.
- رژیم گرفتن ناسالم را فراموش کنید. این امر به ویژه زمانی مهم است که شامل رفتارهای ناسالم کنترل وزن، مانند روزه گرفتن، برچسب زدن به غذاها به عنوان خوب یا بد، استفاده از مکمل‌های کاهش وزن یا ملین‌ها یا استفراغ باشد.
- با پزشک خود صحبت کنید تا علائم اولیه مشکل خوردن را بررسی کند.
- اگر متوجه شدید که یکی از عزیزان یا دوستانتان به نظر می‌رسد مشکلاتی در مورد غذا دارد که می‌تواند منجر به اختلال خوردن شود یا نشان دهنده آن باشد، به این فکر کنید که با آن شخص در مورد این مسائل صحبت کنید و بپرسید چگونه می‌توانید کمک کنید. اگر این کار را انجام می‌دهید، حامی باشید.
برای اطلاعات بیشتر با ما همراه باشید.